این بزرگان، با این که فیلسوف بودند، ولی خودشان را دربست در اختیار افکار فلسفی قرار ندادند.

 یکی از استادان دیگر ما مرحوم آقا عماد رشتی بود. آقا عماد رشتی نوه میرزای رشتی بود. من در تهران قسمتی از خارج مکاسب را پیش ایشان می‌رفتم و از شاگردان خوب مرحوم حاج شیخ محمد حسین اصفهانی بود . مرحوم حاج شیخ محمد حسین اصفهانی کان یعتز به،(ایشان خیلی پیشش عزیز بود ) و به هوششان خیلی اطمینان داشت ولی به جهاتی این درس ما پیش ایشان ادامه پیدا نکرد، یک مختصر مناقشات علمی بین من و ایشان پیشامد کرد و دیگر منشأ شد که درس تعطیل شد؛ ولی به هر حال ایشان از شخصیتهای بارزی بود که ما مقدار زیادی از کتاب مکاسب را پیش ایشان تتلمذ کردیم.

سخنرانی دکتر سید مهدی محقق داماد

 در ابتداى مراســـم،رییس این انجمن،سخنرانى کرد. دکتر مهدى محقق دربـــاره اهمیت جایگاه آیت الله سید رضى شیرازى گفت:من، آیت االله سید رضى شیرازى را متجاوز از هفتاد سال پیش مىشناسم. زمانى که من در مدرسه مروى درس مىخواندم. چند سال بعد از شهریور ۲۰ گذشته بود و طلاب یک شور خاصى نسبت به تحصیلات حوزوى و تحصیلات قدیمه داشتند، به ویژه طلاب جوان از جمله مرحوم حاج آقا محیىالدین انوارى، حاج آقا جزایرى. در این میان حاج آقا رضى شیرازى درخشش بیشترى داشتند.گفت که؛ بالاى ســـرش ز هوشمندى/مىتافت ستاره بلندى و  واقعا مصداق این شعر بودند که؛ فی ّجابه ساطع ِ، اثر الن المهد ُ ینطق عن سعاده ّجده ِ البرهان. هنگامى که ایشان امامت مسجد شفا را در خیابان یوسفآباد عهدهدار شدند، گاه گاه در اعیاد من خدمت ایشان مىرسیدم و یاد دوران گذشته را زنده مىکردیم. دورهاى که مدرسه مروى دوره درخشانى بود و مرحوم آشتیانى «کفایه» تدریس مىکردند. وما که تازه شروع کرده بودیم،نزد مرحوم آقا سید هادى ورامینى درس مقدمات مىخواندیم. مرحوم جلال آل احمد که آن هنـــگام دانشآموز دبیرستان دارالفنون بود هم مىآمدند خدمت ایشان درس مىخواندند و ایشان پسر آقا سید احمد طالقانى از علماى تهران بودند.

نکته‌ای را در عظمت معنوی ایشان، عرض می‌کنم. از آقا سید عباس اصفهانی، نجل جلیل آقا سید محمد فشارکی شنیدم: «بعد از مرحوم ابوی، خواستم از کسی تقلید کنم. از بزرگی پرسیدم: آقا میرزا محمد تقی شیرازی، عادل است؟ ایشان به من گفت: از عصمت آقا میرزا محمد تقی بپرس، نه از عدالت ایشان».
مرحوم میرزا حالت انصراف نفسی داشته است، یعنی اگر می‌خواسته ذهنش را از چیزی منصرف نماید و فقط متوجه خدا بکند، می‌توانسته است. این مقام بزرگی است.
نقل می‌کنند: «شیخی خدمت مرحوم میرزا می‌آید و از ایشان، نماز استیجاری طلب می‌کند. مرحوم میرزا، چون اطمینان به وی نداشته است، نمی‌دهد. شیخ عصبانی می‌شود و به مرحوم میرزا توهین می‌کند. در مناسبت دیگری، مرحوم میرزا به آن شیخ کمک مالی می‌کند. اطرافیان می‌گویند: «آقا! این شخص فاسق است،‌ آن روز به شما توهین کرد». میرزا می‌فرماید: «من اصلاً نشنیده‌ام!».

در سال ۴۳ مرا از دانشکده الهیات بیرون کردند. علت اینکه من در آنجا درس می‌گفتم این بود که مرحوم آقای حاج مهدی حائری یزدی از طرف آقای بروجردی به عنوان نمایندگی در آمریکا منصوب شدند. حتی فرمان نمایندگیش را به من نشان داد. یک روز در مدرسه سپهسالار نشسته بودم، آقای حائری آمد (با ما خیلی مأنوس بود و به خاندان حاج شیخ ارادات داشتیم،‌ چون حاج شیخ عبدالکریم بزرگ شده سامره بود و در خانه میرزا بزرگ شده بود، لذا روابط ما روابط خانوادگی بود). یک روز آمد مدرسه سپهسالار و به من آن فرمان را نشان داد که خیلی هم جالب بود، حالا من خصوصیات عبارت یادم نیست ولی به این فرمان معجب بودم. ایشان رفت، ‌بعد از رفتن ایشان مرا به جای او دعوت کردند در همین دانشکده الهیات که به جای ایشان درس بدهم. ولی عملاً جای او را به من ندادند، چون او دوره فوق لیسانس درس می‌داد و من را گذاشتند دوره لیسانس. ایشان آن موقع فقه و اصول درس می‌گفتند.
من در این دوره تدرس می‌کردم تا اینکه در سال ۴۳ مرا اخراج کردند، آقای مطهری را هم اخراج کردند. صدر بلاغی را هم اخراج کردند، آقا مرتضی جزایری را هم اخراج کردند، چند نفر معمم را اخراج کردند. یک روزی آقای سید محمد باقر سبزواری که نمی‌دانم اسمش را شنیده‌اید یا نه، از اساتید دانشکده الهیات بود، جلوی شمس العماره در ناصر خسرو مرا دید و گفت: «من راجع به بازگشت شما به دانشکده با فروزانفر خیلی صحبت کرده‌ام. به او گفته‌ام: شما مگر چند نفر امثال فلانی را در دانشکده دارید؟‌» گفت: «آقا! از بالا به ما دستور داده‌اند که اینها نباشند!» یعنی ساواک دستور داده بود که اینها بروند. علتش هم این بود که من سر کلاس از راه روحانیت دفاع می‌کردم. بچه‌ها هم به من تذکر می‌دادند و می‌گفتند آقا اینجا افرادی هم هستند که برای شما گزارش می‌دهند، شما این حرفها را چرا می‌زنید؟ من گفتم: «من چیز بدی نمی‌گویم، فقط می‌گویم راه روحانیت خوب است». در اعلامیه‌هایی که بر علیه اصلاحات ارضی یا علیه انجمن‌های ایالتی که یکی از مسائل هم همین بود یا ورود زنها در انجمن‌ها می‌دادند، این اعلامیه‌ها را ما دفاع می‌کردیم و گاهی هم امضاء داشتیم در آنها و گاهی هم سر کلاس دفاع می‌کردم تا ظاهراً اول سال ۴۳ بود که نامه‌ای نوشتند برای من (نامه اخراج) که : آقای میر رضی ـ آنها به من می‌گفتند میر رضی، سید نمی‌گفتند ـ آقای میر رضی! شما از اول سال تحصیلی دیگر دانشکده نیایید، ما هم دانشکده نرفتیم و در خانه ماندیم. منزل ما آن وقتها کوچه میرزا محمود وزیر در سرچشمه بود تا اینکه مدتی گذشت و این مسجد شفا که یکی از مخلصین آقای خوانساری متصدی ساختنش بود، ‌تمام شد. آیت الله خوانساری به من پیشنهاد این مسجد را داد. ما گفتیم راه دور است و بهانه کردیم، بالاخره ما را آوردند اینجا و چهل و چند سال است که من در این مسجد مشغول نماز و سخنرانی هستم.